ประวัติหลวงปู่เทพโลกอุดร

ประวัติหลวงปู่เทพโลกอุดร

(รูปคณะหลวงปู่บรมครูเทพโลกอุดร (คณะโสณะ-อุตร) ลิขสิทธิ์ของ อ.จเร แห่งบ้านดวงธรรม) 

(หากจะนำไปบูชา ไม่สงวนลิขสิทธิ์ ห้ามนำไปซื้อขาย และหากนำไปลงในเว็บหรือกระทู้ต่างๆ ขอให้แจ้งตามวงเว็ปนี้เสมอ)

รูปคณะหลวงปู่บรมครูเทพโลกอุดร

(คณะโสณะ-อุตร)

---1.หลวงปู่พระอุตรเถระเจ้า

---2.หลวงปู่พระโสณเถระเจ้า

---3.หลวงปู่พระมูนียะเถระเจ้า (หลวงปู่อิเกสาโร)

---4.หลวงปู่พระฌาณียะเถระเจ้า (หลวงปู่ขรัวขี้เถ้า หรือหลวงพ่อกบ วัดเขาสาริกา ลพบุรี)

---5.หลวงปู่พระภูริยะเถระเจ้า (หลวงปู่หน้าปาน หรือหลวงพ่อโอภาสี อาศรมบางมด วัดโอภาสี กรุงเทพฯ)

    

---โดยปกติที่เห็นหลวงปู่บรมครูเทพโลกอุดรกันทั่วๆ ไปนั้น จะเป็นรูปของหลวงปู่พระมูนียะเถระเจ้า(หลวงปู่อิเกสาโร) ครับ

   

ประวัติหลวงปู่บรมครูเทพโลกอุดร

(ลิขสิทธิ์ ท่านอาจารย์ประถม อาจสาคร)

*กาลามสูตร ของ สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าพระบรมครู

---1.อย่าปลงใจเชื่อ  ด้วยการฟังตามกันมา

---2.อย่าปลงใจเชื่อ  ด้วยการถือสืบๆ กันมา

---3.อย่าปลงใจเชื่อ  ด้วยการเล่าลือ

---4.อย่าปลงใจเชื่อ  ด้วยการอ้างตำราหรือคัมภีร์

---5.อย่าปลงใจเชื่อ  เพราะตรรก

---6.อย่าปลงใจเชื่อ  เพราะการอนุมาน

---7.อย่าปลงใจเชื่อ  ด้วยการคิดตรองตามแนวเหตุผล

---8.อย่าปลงใจเชื่อ  เพราะเข้ากันได้กับทฤษฏีที่พินิจไว้แล้ว

---9.อย่าปลงใจเชื่อ  เพราะมองเห็นรูปลักษณะน่าจะเป็นไปได้

---10.อย่าปลงใจเชื่อ  เพราะนับถือว่า ท่านสมณะนี้เป็นครูของเรา

---เรื่องราวเกี่ยวกับพระเทพโลกอุดร มีมาช้านานแล้ว เริ่มต้นในยุคสมัยสุวรรณภูมิ หริภุญไชย สุโขทัย อยุธยา และต้นโกสินทร์ หลักฐานที่ปรากฏชัดแต่ขาดการค้นคว้า  อย่างจริงจังรู้ในชนกลุ่มน้อยทางเจโตบ้าง เช่น  พระอริยคุณาธาร (ปุสโสเส็ง) และหลวงปู่คำคะนิง ต่างเห็นพ้องต้องกันว่าคณะพระเทพโลกอุดร เคยมาพำนัก ณ ถ้ำดอยเชียงดาว จังหวัดเชียงใหม่ กล่าวไปก็ไม่มีผู้ใดเห็นอย่างท่าน บางท่านที่มีวาสนาก็พบเห็นท่านและยืนยัน ครั้นจะเอาเข้าจริงก็ไม่สามารถพบเห็นท่าน คล้ายคนหนึ่งเคยเห็นผีแต่หลายคนอยากเห็นบ้างก็ไม่เห็น

---จนเกือบจะเป็นเรื่องอจิณไตย (คือเรื่องที่ไม่ควรนึกคิด) แต่ก็ไม่ใช่นิยายท่านมักอยู่ไม่เป็นหลักแหล่ง สามารถปรากฏได้ในสถานที่ต่างๆ ไม่จำกัด ทั้งผู้ที่พบเห็นก็ปราศจากความรู้ว่าเป็นพระเทพโลกอุดรองค์ใด  กันแน่ เพราะมีอยู่ด้วยกันถึง 5 พระองค์ และอาจมาในรูปต่างๆ ไม่ซ้ำกัน หรือปรากฏรูปเดิม

---แต่ที่มีวาสนาบารมีสูงส่งก็คือ คุณดอน นนทะศรีวิไล คนลาวไปประกอบอาชีพที่ประเทศแคนาดา ท่านผู้นี้ปฏิบัติธรรมอย่างเคร่งครัด ถือเอกามังสะวิรัติ  มานานกว่าสิบปี  ซึ่งบรมครูพระเทพโลกอุดรโปรดปรานมาก คุณดอนและครอบครัว นับถือบรมครูพระเทพโลกอุดรมาก และเล่าให้ฟังว่าได้พบเห็นบรมครูพระเทพโลกอุดรด้วยตาเนื้อ 2 ครั้ง

---ครั้งแรกหลังจากเสร็จจากการนั่งสมาธิประจำวัน  เป็นเวลาทางประเทศแคนาดา 00.02 น. ปรากฏพระภิกษุชรารูปหนึ่งเดินเข้ามาในบ้าน คุณดอนทราบทางจิตว่าเป็นบรมครูพระเทพโลกอุดรแน่ จึงก้มลงกราบและเรียนถามว่า  คณะหลวงปู่บรมครูเทพโลกอุดร

---1.หลวงปู่พระอุตรเถระเจ้า 

---2.หลวงปู่พระโสณเถระเจ้า 

---3.หลวงปู่พระมูนียะเถระเจ้า (หลวงปู่อิเกสาโร) 

---4.หลวงปู่พระฌาณียะเถระเจ้า   (หลวงปู่ขรัวขี้เถ้า)

---5.หลวงปู่พระภูริยะเถระเจ้า (หลวงปู่หน้าปาน)

วิเคราะห์คำว่า “ อรหันต์ ”

---“อรหัน” หมายถึง ผู้สำเร็จอภิญญาโลกีย์ หรืออภิญญาห้า ไม่สามารถทำอาสวะให้สิ้น ทุกอย่างมีอิทธิวิธีแบบพระอรหันต์ขีณาสพทั้งสิ้น พิจารณาอย่างเราๆ ปุถุชนมองไม่ออก ประเภทนี้การกระทำตนแบบโพธิสัตว์ เช่น โป๊ยเซียนโจ๊วซือทั้ง 8 พระแม่กวนอิม ฯลฯ และประเทศลาวก็มี สำเร็จลุน (ไม่ใช่สมเด็จลุน ท่านมิได้เป็นพระราชาคณะ)

---“อรหัน” จึงแปลว่า ผู้วิเศษตามคำนิยามในพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตสถาน อรหันทองคำ จั๊บโป้ยล่อฮั่น ตั๊กม้อ โจ๊วซือ  ก็ประเภท “อรหัน”  นี่แหละผมก็ไม่กล้าที่จะวิเคราะห์ครูอาจารย์ให้เกินเหตุ เพียงแต่ว่าจะชี้แนะตามหลักวิชาให้หูตาสว่าง

---ตามประวัติกล่าวว่า  พระโสณ, พระอุตร เป็นพระอรหันต์ พระโลกอุดรมาจากคำ  "อุตร"  แปลว่า ผู้เหนือโลกีย์  พระโสณ บรรลุธรรมก่อนพระอุตร ซึ่งเป็นพี่ชายร่วมสายโลหิต จึงเรียกว่า “พระ โสณอุตร” ไม่เรียก “อุตรโสณ”

---คำว่าหลวงปู่ใหญ่ หมายถึง “พระอุตรเถรเจ้า” เป็นพระอรหันต์ยังไม่จบกิจ แบบพระแม่กวนอิมโพธิสัตว์ ยังค้ำจุนพระศาสนา ไปกว่าจะสิ้นพุทธธันดร (พ.ศ. 5000) ถ้าจบกิจแล้วท่านก็หมดหน้าที่

---เพียงแต่ท่านไม่ต้องสร้างบารมีต่อแบบอีกสององค์ คือ หลวงปู่ขรัวขี้เถ้า หลวงปู่หน้าปาน ซึ่งยังต้องบำเพ็ญเพียรสร้างบารมีต่อ  ท่านมิได้ประกาศตนแจ้งชัด เพียงแสดงปริศนาธรรม เช่น หลวงปู่ขรัวขี้เถ้า ซึ่งมีอายุมากกว่าหลวงปู่ใหญ่ด้วยซ้ำไป มาในรูปหลวงพ่อกบ วัดเขาสาริกา บ้านหมี่ ลพบุรี แสดงปริศนาธรรม

---"หลวงปู่ขรัวขี้เถ้า" เผาแหลก มีอะไรเผาจนหมดจนกลายเป็นขี้เถ้า ให้รู้ว่าแม้แต่ตัวเราต่อไปก็ไม่พ้นการเป็น ขี้เถ้า

---"หลวงปู่ขรัวหน้าปาน" ท่านก็บอกอยู่โต้งๆ แล้วว่า ท่านเป็นพระสำเร็จ (อรหันต์) มาอาศัยร่างท่านมหาชวน เพื่อบำเพ็ญบารมีต่อ ท่านอภิชิโต ภิกขุ กล่าวกับผมว่า นับตั้งแต่เป็นศิษย์หลวงปู่ใหญ่ครั้งยังบรรพชาเป็นสามเณร จนอายุได้ 70 ปี ยังศึกษาไม่จบ ท่านเป็นอาจารย์ที่ผมรักและเคารพมาก ผมไม่อยากให้คนมีจิตฟุ้งติดฤทธิ์มากนักเพียงอยากให้เป็นความรู้ในด้านสารคดี อรรถคดีพอสมควร มิฉะนั้นเรื่องจะยาวเกินควร

*ปริเฉท ๑

---กล่าวย้อนไปถึงอดีตกาล พุทธศักราชผ่านพ้นไป 303 ปี (ตามหลักฐานบันทึกในหนังสือมหาวงศ์พงศาวดารลังกา คำบรรยายของ หลวงบริบาลบุรีภัณฑ์ อดีตภัณฑารักษ์เอกกรมศิลปกร ) และตามหลักฐานของวัดเพชรพลี (บันทึกอักษรเทวนาครี ขุดค้น พบ ณ ซากศิลา วัดคูบัว ตำบลคูบัว จังหวัดราชบุรี) ว่าพระพุทธศาสนา  ได้เริ่มแพร่เข้าสู่แคว้นสุวรรณภูมิในปีพุทธศักราช  235  ซึ่งมีระยะเวลาห่างกันถึง 68 ปี

---พระเจ้าอโศก มหาราชได้ทรงกระทำตติยสังคายนาพระไตรปิฎก คือ การชำระพระไตรปิฎกขึ้นเป็นครั้งที่ 3  ครั้นแล้วจึงอาราธนา   พระโมคคัลลีบุตรติสสเถระองค์อรหันต์  เป็นประธานคัดเลือกบรรดาพระอรหันต์เถระ ออกทำการเผยแพร่ พระพุทธศาสนาในประเทศต่างๆดังนี้

---1.พระมัชฌันติกเถระ   ไปยังกัสสมิรและคันธารประเทศ (คือประเทศแคชเมียร์และอัฟฆานิสสถานปัจจุบัน) แห่งหนึ่ง

---2.พระมหาเทวะเถระ    ไปยังมหิสมมณฑล (คือแว่นแคว้นทางใต้ ลำน้ำโคทาวดี อันเป็นประเทศไมสอหรือไมเซอร์ ในปัจจุบัน) แห่งหนึ่ง

---3.พระรักขิตเถระ ไปยังวนวาสีประเทศ (คือแว่นแคว้นกะนาราเหนืออันเป็นเขตเมืองบอมเบย์ปัจจุบัน แห่งหนึ่ง

---4.พระธรรมรักขิตเถระ ไปยังปรันตกประเทศ (คือแว่นแคว้นตอนชายทะเลด้านเหนือเมืองบอมเบย์ปัจจุบัน)แห่งหนึ่ง

---5.พระมหาธรรมรักขิตเถระ ไปยังมหารัฐประเทศ (คือแว่นแคว้นตอนเหนือของลำน้ำโคทาวารี) แห่งหนึ่ง

---6.พระมหารักขิตเถระไปยังโยนกประเทศ (คือบรรดาหัวเมืองต่างๆที่พวกโยนกได้ครองความเป็นใหญ่ใน ดินแดน ประเทศเปอร์เซียปัจจุบัน) แห่งหนึ่ง

---7.พระมัชฌิมเถระ ไปยังหิมวันตประเทศ (คือมณฑลซึ่งตั้งอยู่เชิงเขาหิมาลัย มีเนปาลราช เป็นต้น) แห่งหนึ่ง

---8.พระโสณเถระกับพระอุตร เถระ ไปยังสุวรรณภูมิประเทศ

---ข้อถกเถียงเรื่องสุวรรณภูมิ เป็นมาช้านาน ฝ่ายไทยอ้าง นครปฐม เป็นราชธานีของสุวรรณภูมิ

---พม่าอ้างเมืองสะเทิมอันเป็นมอญฝ่ายใต้เป็นสุวรรณภูมิ

---เขมรและลาวต่างก็อ้างว่าประเทศของตน คือสุวรรณภูมิ

---แต่ใครจะอ้างอย่างไร ก็ล้วนมีส่วนถูกด้วยกันทั้งสิ้น คือ ท่านศาสตราจารย์เดวิดส์ อธิบายว่าเริ่มแต่รามัญประเทศไปจรดเมืองญวนและตั้งแต่พม่าไปจรดแหลมมะลายู หรือที่เรียกว่า อินโดจีนเป็น สุวรรณภูมิทั้งนั้น

---สมเด็จกรมพระยาดำรงราชานุภาพทรงรับ สั่งว่า คำที่เรียกสุวรรณภูมิประเทศนั้น จะหมายรวมดินแดน ที่มีเป็นประเทศมอญและไทยภายหลังทั้งหมด เหมือนอย่างที่เราเรียกว่า อินเดีย เป็นชมพูทวีปก็เป็นได้

---เพราะฉะนั้นใคร ในแหลมอินโดจีนจะอ้างว่า ประเทศของตนเป็นสุวรรณภูมิ จึงเป็นการถูกต้องด้วยกันทั้งนั้น ไม่มีปัญหาที่ไทยอ้างนครปฐม เป็นราชธานีนั้น ก็เพราะจังหวัดนครปฐมมีเนื้อที่ภูมิประเทศ กว้างขวางและ มีโบราณวัตถุสถานสร้างไว้มาก แต่จะเรียกชื่อเมืองหลวงว่ากระไรในครั้งกระนั้นได้แค่สันนิษฐานเห็นจะเรียก สุวรรณภูมินั่นเองชื่อนี้จึงได้แต่เป็นที่รู้กันแพร่หลายไปถึงอินเดียและลังกา

---จนเป็นเหตุให้ใช้ชื่อนี้ในหนังสือมหาวงศ์ฯ ว่า พระโสณกับพระอุตร ได้อัญเชิญพระพุทธศาสนามาประดิษฐานสถานที่เมืองสุวรรณภูมิ และเป็นเหตุให้เรียกชื่อ มหาสถูปที่เมืองนั้นว่า “ พระปฐมเจดีย์ ” หมายความว่า เป็นพระเจดีย์องค์ แรกที่ได้สร้างขึ้นในแถบประเทศตะวันออกนี้

---ส่วนคำจารึกอักขรเทวนาครีฉบับวัดเพชรพลี ปรากฏข้อความที่พิศดารยิ่งขึ้นโดยกล่าวถึง คณะพระธรรมฑูตได้เดินทาง มาเผยแพร่ พระพุทธศาสนาโดยทางเรือประกอบด้วย พระโสณะเถระ พระอุตรเถระ พระมูนิยะ พระฌานียะ พระภูริยะ สามเณรอิสิจน์ สามเณรคุณะ พระสามเณรนิตตย เขมกะอุบาสก อนีฆาอุบาสิกา อดุลยอำมาตย์และคุณหญิงอดุลยา พราหมณ์และนางพราหมณี ผู้คนอีก 38 คน

---ได้มาพักที่วัดช้างค่อม (นครศรีธรรมราช) เมื่อวันขึ้น 14 ค่ำ เดือนอ้าย พ.ศ.235 ออกบิณฑบาต วันขึ้น 15 ค่ำ แล้วเทศนาพรหมชาลสูตรและได้วางวิธีอุปสมบทญัตติจตุตถกรรมวาจา โดยใช้อุทกเขปเสมาหรือเสมาน้ำและได้วางเพศชีไทยโดยถือ แบบเหล่าพระสากิยานีซึ่งเป็นต้นของพระภิษุณีโดยบวชหรือบรรชาไม่มีเรือนออก จาก เรือน (อาคารสมา อนาคาริย ปพพชชา)ได้วางวิธี สวดปาติโมกข์หรืออุโบสถกรรม ปวารณากรรม

---เมื่อพระเจ้าโลกละว้า (เจ้าผู้ครองแคว้นสุวรรณภูมิ) รับสั่งให้ มนขอมพิสนุ ขอมเฉย ขอมสอน ขอมเมือง สร้างวัดมหาธาตุ ท่านได้วางวิธีกำหนดนิมิตผูกขันธ์สีมา พ.ศ. 238 เดือน 5 ขึ้น 15 ค่ำ  ขณะอยู่ระหว่างการก่อสร้าง ท่านได้สอนพระบวชใหม่ให้ท่องพระปาฏิโมกข์จบหลายองค์แล้วจึงวางวิธีสวดสาธยาย โดยฝึกซ้อมให้คล้อง เมื่อคล่องแล้วจึงจะสาธยายกันจริง ๆ ท่านให้มนต์ขอมปั้นพระพุทธรูปด้วยปูนขาว เป็นพระประธานในโรงพิธี

---เมื่อเรียบร้อยแล้วท่านวางวิธีกราบสวดมนต์ไหว้พระ เห็นดีแล้วจึงให้สร้างพระพุทธรูปประจำพระอุโบสถ จึงเป็นธรรมเนียมสืบต่อกันมา ท่านได้วางวิธีกฐินและธุดงค์ ไปในเมืองต่าง ๆ คือ การเที่ยวจาริก 

---การสร้างพระพุทธรูปในสมัยดังกล่าวนี้ ก็ล้วนเป็นสิ่งสมมุติ มีพระพุทธรูปเป็นองค์สมมุติพระสงฆ์ก็เป็นเพียงสมมุติสงฆ์ ส่วนพระธรรม นั้นเป็นเพียงเสียงสวด ท่านจึงใช้วงล้อเกวียนประดิษฐ์เป็นธรรมจักรแทนพระธรรม กับมีมิค (มิ–คะ) คือสัตว์ประเภท กวาง ฟาน หรือเก้ง เป็นเครื่องหมาย 

---ในสมัยสุวรรณภูมิ พระพุทธรูปที่มีกวางกับธรรมจักรกลับไม่มีการสร้างหรือออกแบบในสมัยนั้น

---มีอยู่สี่ลักษณะด้วยกันคือ (ประสูติ ตรัสรู้ แสดงธรรมจักร ปรินิพพาน) มีอักษรเทวนาครีจารึก ระบุพระนามว่า โลกกน แบบประภามณฑลมี 3 วง ซึ่งเป็นเครื่องหมายพระนามว่า “โลก” คือ วัฎฎ 3 แบบโปรดสหายพระยศ

---ส่วนปางมารวิชัยและปางสมาธิ มีทุกสมัย ต่อมาในปี พ.ศ. 239 พระโสณกับพระเจ้าโลกละว้าราชา ได้ส่งพระภิกษุไทย 10 รูป มีพระญาณจรณะ (ทองดี) เป็น หัวหน้า 3 รูป อุบาสก อุบาสิกา ไปเรียนและศึกษา ณ กรุงปาตลีบุตรแคว้นมคธ นับเป็นเวลา 5 ปี

---พระญาณจรณะ (ทองดี) ท่านนี้ปรากฏ หลักฐานเพียงรูปของพระพิมพ์ มีลักษณะอวบอ้วน คล้ายพระมหากัจจายนะเถระเจ้า

---ด้านหลังมีรูปพระ 9 องค์ เป็นอนุจรหรือบวชทีหลัง

---คนชั้นหลังเข้าใจคลาดเคลื่อนว่า เป็นองค์เดียวกับพระมหากัจจายนะเถระเจ้า และเรียกเพี้ยนเป็นพระสังขจาย เรียกกันมานานนับ   พันๆ ปี ศัพท์สังขจายไม่มีคำนิยามในพจนานุกรมพุทธสาวก

---ทุกพระองค์จะมีนามเป็นภาษาบาลีทั้งสิ้น ไม่มีนามเป็นภาษาไทย พระญานจรณะ (ทองดี) บรรลุอรหันต์และจบกิจนานนับพันปีแล้ว ปัญหาเช่นดังกล่าวนี้ หากนำพระปิดตาขึ้นมาพิจารณาก็ยากที่จะตัดสินว่าเป็น  พุทธสาวกองค์ใดกันแน่  อาจจะเป็นพระมหากัจจายนะเถระเจ้า ปางเนรมิตวรกายก็ได้ อาจจะเป็นพระควัมปติก็ได้ เป็นพุทธสาวกทรงเอตทัคคะด้วยกัน แต่เป็นคนละองค์ ซึ่งคำว่าพระควัมบดี(ไม่มี)(เป็นภาษาบาลี คือ น +  อตฺถิ แปลว่า ไม่มี) หรือจะเป็นคำบาลีปฏิเสธทั้งหมดหรือไร

---ครั้นถึง ปี พ.ศ. 245 พระเจ้าโลกละว้าสิ้นพระชนม์ ตะวันทับฟ้าราชบุตรขึ้นครองราชย์ นาม ตะวันอธิราชเจ้า

---ถึงปี พ.ศ.264 พระโสณะใกล้นิพพาน  พระโสณเถระอยู่  ณ แดนสุวรรณภูมิวางรากฐานธรรมวินัย ในพระบวรพุทธศาสนาเป็นระยะเวลา 29 ปี   และท่านนิพพานในปีนั้น  หลักฐานต่างๆ  ตามที่กล่าวจารึกด้วยอักษรเทวนาครี  ขุดพบที่โคกประดับอิฐ ตำบลคูบัว  จังหวัดราชบุรีพบรูปปั้นลอยองค์  ลักษณะนั่งลักษณะนั่งห้อยเท้า  มีลีลาแบบปฐมเทศนามีเศียรโล้นด้านหนึ่งจารึกว่า  โสณเถรด้านล่าง อุตตรเถ (ร) ด้านล่างสุด สุวรรณภูมิ  มีอยู่ด้วยกัน 5 องค์  ผู้ค้นพบทุบเล่น 3 องค์ เหลือเพียง 2 องค์ ตกเป็นสมบัติของวัดเพชรพลีส่วนครบชุด 5 องค์  คือ พระโสณเถระ พระอุตรเถระ พระมูนียะเถระ พระฌานียเถระ พระภูริยะเถระ ในท่านั่งแสดงธรรม 

---สมัยต่อมาในรัชกาลที่ 4 และที่ 5  มีการสร้างแบบพระสมเด็จขึ้น  แล้วเห็นเป็น พระสมเด็จผิดพิมพ์อีกด้วย จึงเป็นการสับสนสำหรับผู้ที่ไม่รู้จริงจะเห็นได้ว่าตามหลักฐานบันทึก  กล่าวเพียงพระโสณเถระ  ไม่ได้กล่าวถึงพระอุตรเถระ (อุตร ก็คืออุดร) เป็นปัญหาว่า    หลวงปู่บรมครูพระเทพโลกอุดรเป็นองค์ใดกันแน่ 

---เพราะในสมัยปัจจุบัน กล่าวถึงบรมครูพระเทพโลกอุดร ไม่มีใครรู้จักพระโสณะเถระ ข้อเท็จจริง ท่านทั้งสองเป็นพี่น้อง  ร่วมสายโลหิต องค์พี่คือพระอุตร มีร่างกายสันทัด  องค์น้องมีร่างกายสูงใหญ่  มีฉายาว่าขรัวตีนโต 

---ถ้านำพระธาตุมาตรวจนิมิตจะบอกว่า  โสณ - อุตร  ไม่แยกจากกัน    องค์น้องบรรลุอรหันต์ก่อนองค์พี่แต่มีความเคารพองค์พี่มากต้องกราบองค์พี่แต่เหตุที่บรรลุก่อนพี่ชายจึงเรียก โสณ - อุตร ไม่เรียก อุตร - โสณะ ฉะนั้น หลวงปู่ใหญ่ก็คือพระอุตตรนั่นเอง 

---เจ้าประคุณสมเด็จพุฒจารย์ (โต) พรหมรังสี  กล่าวพระนามขององค์ท่านว่า  พระโสอุดรพระโลกอุดร ด้วยเหตุนี้ทำให้ผมเกิดความ คิดจัดกลุ่มพระเทพโลกอุดรขึ้น และเขียนเรื่องลงในวารสารพระเครื่อง โดยแบ่งกลุ่มออกดังนี้

---กลุ่มที่ 1 มีพระโสณอุตร 

 

---กลุ่มที่ 2 พระมูนียะหรือหลวงปู่โพรงโพ เป็นเอกเทศ  

---กลุ่มที่ 3 พระณานียะ (หลวงปู่ขรัวขี้เถ้า) พระภูริยะ (หลวงปู่หน้าปาน)  

---รวมเป็น 3 กลุ่มด้วยกัน  แต่ไม่เป็นการถูกต้องตามข้อเท็จจริง  ได้เกิดนิมิตครั้งแรกพบเพียงพระอุตร เถระเจ้า ปรากฏกายเพียงครึ่งท่อน (สอบแล้วตรงกับคนใต้ท่านหนึ่ง) ท่านบินเข้าสู่โดยลักษณาการที่รวดเร็วยิ่ง ตรงเข้ากอดรัดด้วยความเมตตา ผมทักท่านว่า “หลวงปู่ใหญ่” ท่านยิ้มแล้วบอกกับผมว่า “ปู่ชื่อเปลี่ยนนะลูก” ขอให้ลูกจงหลุดจากการยึดมั่นถือมั่นท่านสอนธรรมง่ายๆ แต่มันลึกและเป็นขั้นสูง  ไม่ธรรมดาท่านมาองค์เดียว 

---ท่านอภิชิโตภิกขุ  ก็เคยเล่าให้ฟังว่า  หลวงปู่อยู่องค์เดียว  นอกนั้นก็เป็นเพียงศิษย์ในสำนัก   เรื่องนี้ผมไม่ได้คุย  ให้ใครฟังมากนักเกรงจะไม่เชื่อ  คนที่มาหาก็ชอบแต่ส่องพระด้วยแว่นไม่ส่องด้วยจิต   และผมจะดีใจในเมื่อพบคนส่องพระทางจิตคุยกันถูกคอ

---อยู่มาวันหนึ่งท่านอาจารย์บุญส่ง  สามผ่องบุญ   โรงเรียนทวีธาภิเศกได้มาเยือนผมถึงบ้านพักท่านมาด้วยกันหลายคน พร้อมภรรยา   แต่ทิ้งไว้ในรถยนต์ ท่านเล่าว่าที่มานี้ก็เพราะได้รับประสบการณ์  คือ มีพรรคพวกของท่านคนหนึ่งแขวนพระพิมพ์โลกอุดร  รุ่นเทิดพระเกียรติวังหน้า พิมพ์ปิดตาสี่กร  เกิดไปปะทะกับรถยนต์บรรทุกสิบล้อเข้าอย่างจังแต่หาอันตรายอันใดมิได้ 

---พระพิมพ์วิเศษชนิดนี้  หากเอาพระสมเด็จวัดระฆังที่เขานิยมกัน องค์ละ 3 ล้าน 3 องค์มาแลกอย่าได้เอา   แล้วท่านก็แนะนำตนเองว่าได้ฝึกฝนในด้านสมาธิมานาน   จบธรรมกายอรหันต์ละเอียดแล้ว   ไปศึกษาพุทโธสาย   ท่านอาจารย์มั่น ภูริทัตตเถระ   ละเลิกการติดฤทธิ์แล้ว   ตัวท่านเองรู้จักกับพระภิกษุและวัดต่างๆ ใน กทม. มากมาย

---แต่น่าอัศจรรย์ใจ  คือ มีบุคคลท่านหนึ่ง  ประสงค์จะอุปสมบทและขอร้องให้ท่านช่วยไปหาสำนักที่ดีๆ ให้ด้วย  ท่านพาดุ่มไปยังวัดหนึ่ง   ไม่เคยรู้จักกับสมภารเจ้าอาวาสวัดนั้นมาก่อน  เป็นสมภารหนุ่ม เรียนจบขั้นปริญญาโทจากต่างประเทศ และมีภาพพระเทพโลกอุดร ขนาดใหญ่ตั้งบูชาอยู่ ท่านอาจารย์บุญส่งก็ถามว่า “อาจารย์ก็นับถือหลวงปู่เทพโลกอุดร เหมือนกันหรือ”

---ท่านเจ้าอาวาสตอบว่า “ใช่ เคารพนับถือมาก” ทันใดนั้นท่านอาจารย์บุญส่งก็กำหนดจิตไปยัง เจ้าอาวาส   ปรากฎเป็นพระเทพโลกอุดรทาบร่างเจ้าอาวาสมีรัศมีทองคำแพรวพราว   และสอนธรรมประโยคหนึ่ง ก็คือ สอนท่านอาจารย์บุญส่งแหละ   ผมรีบถามขึ้นว่า  “ท่านสอนว่ากระไรทีนี้ผมจะสอบอาจารย์บ้างล่ะ" ท่านอาจารย์บุญส่งตอบว่า “ท่านสอนให้สิ้นการยึดมั่นถือมั่น” ผมจึงสิ้นฤทธิ์ไม่ติดฤทธิ์ต่อไป   ผมจึงตอบ   ท่านอาจารย์บุญส่งว่า “ใช่ครับเป็นคำสอนของหลวงปู่ใหญ่ ผมขอรับรอง   ไม่ใช่คำพูดของเจ้าอาวาส”  

---ตัวผมเองไม่ได้ฌานอะไรกับเขาหรอก  ท่านอาจารย์บุญส่งไม่เรียกผมอาจารย์ ขอเรียกพี่   ครั้นแล้วท่านอาจารย์บุญส่งก็เล่นงานผมเข้าให้บ้างแผล็บเดียวก็คุกเข่าก้มลงกราบ   ผมถามว่า  “อาจารย์ทำไมทำเช่นนี้” อาจารย์บุญส่งไม่ตอบ   เรียกคนในรถทุกคนให้ขึ้นบ้านบอกว่าเข้ามากราบได้สนิท  ผมก็ยิ่งสงสัยว่า  นี่มันอะไรกันท่านอาจารย์บุญส่งจึงไขข้อปัญหาว่า “ "พี่ก็เป็นอย่างเดียวกับท่านเจ้าอาวาสนั่นแหละเพียงแต่รังสีไม่เฉิดฉายเท่ากับท่านเจ้าอาวาส   เพราะท่านเป็นผู้ทรงศีลบริสุทธิ์   แสดงว่าพี่เป็นคนของหลวงปู่และสิ้นการสงสัย" 

---ต่อจากนั้นท่านก็ทำนายทายทักว่า  ผมจะเจ็บป่วยอีกครั้งและกำหนดระยะเวลาให้  ซึ่งผมก็ต้องเข้าโรงพยาบาลรามาธิบดี ทำการผ่าตัดนิ่วถุงน้ำดีและพักอยู่นานวัน ท่านสงสารในสุขภาพของผม ท่านบอกว่าเรามาถ่ายทอดพลังปราณกันเถอะ แล้วเราก็เอามือทั้งสองยันกันทำสมาธิถ่ายทอดพลังลมปราณสู่กัน

---ท่านถ่ายทอด พลังเย็น คือ อาโปธาตุสู่ตัวผมผมเองก็ถ่ายไปตามเรื่อง   ท่านบอกว่าของผมเป็นเตโชพลังร้อนซึ่งก็เป็นความจริง   ก่อนที่ท่านจะลากลับ  ผมแจกพระพิมพ์โลกอุดรเป็นที่ระลึกให้กับท่านและผู้ติดตาม   และเห็นท่านเดินไปทางหลังบ้าน   คิดว่าจะเข้าห้องน้ำ  ปรากฎ ความจริงว่าท่านได้มอบเงินจำนวนหนึ่งให้กับลูกสาวผมไว้ โดยที่ลูกสาวไม่รู้เรื่องและปฏิเสธ  ภายหลังท่านพยายามยัดเยียดเงินให้แล้วรีบเดินทางกลับ   หลังจากนั้นเราไม่ได้พบกันอีก  ท่านเป็นคนดีมากคนหนึ่ง 

---คณะหลวงปู่บรมครูเทพโลกอุดร      1. หลวงปู่พระอุตรเถระเจ้า   2. หลวงปู่พระโสณเถระเจ้า    3. หลวงปู่พระมูนียะเถระเจ้า (หลวงปู่อิเกสาโร)  4. หลวงปู่พระฌาณียะเถระเจ้า (หลวงปู่ขรัวขี้เถ้า)  5. หลวงปู่พระภูริยะเถระเจ้า (หลวงปู่หน้าปาน)

---คำสอนของหลวงปู่เป็นตัวสุดท้ายในมหาสติปัฎฐานสี่ กาย เวทนา จิต ธรรม  สักแต่ว่า ไม่ใช่สัตว์บุคคลตัวตนเราเขา อย่างที่เขาสอนกัน  กายในกาย  จิตในจิต  ไม่ติดมันก็หลุด  ก็ไม่รู้จะหลุดอย่างไร  

---ตามความเข้าใจของผม   ธรรมตัวนี้ก็คือ  สภาวะธรรม มันแปรเปลี่ยนไม่คงที่คือทุกข์  การทนอยู่  ไม่ได้สิ่งที่มีชีวิตและปราศจากชีวิตมันเสื่อมสิ้น   ไปตามสภาวะธรรมไม่ยืนยงคงที่  หลวงปู่จึงให้ปริศนาว่า “ปู่ชื่อเปลี่ยนนะลูก”  เมื่อมันไม่ดำรงคงที่ มันก็ไม่เที่ยงนะซี  มันทุกข์อนิจจ 

---ก็เมื่อมันไร้สาระเช่นนี้ จะไปยึดถือเป็นตัวเป็นตนทำไม 

---อนัตตา  สัพเพธัมมาทุกขา  สัพเพธัมมาอนิจจา สัพเพธัมมาอนัตตาติ   ถ้าจะตัดรูปนาม  ปล่อยเวทนาสัญญาไว้ ละเพียงสังขาร เครื่องปรุงแต่งจิตอันเป็นตัวอุปทานตัดตัวนี้เปรียบเหมือนการตัดคัดเอ้าท์สวิทช์ไฟฟ้า ไฟฟ้าดวง อื่นพากันดับหมด   เป็น สุญญตนิพพาน

---ท่านอาจารย์วิชัย  แห่งสำนักสงฆ์ถ้ำผาจม เชียงราย  เคยนำมาแสดงธรรมในรายการธัมมะทาง ที.วี.  ผมฟังแล้วถึงกับ  ก้มลงกราบเพราะความถูกใจไปเรียนให้มากทำไม

---ท่านเจ้าประคุณสมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (เจริญ ญาณวรเถระ)  อบรมสั่งสอน  สานุศิษย์ให้ไหว้ 5 ครั้ง  ให้มีศีลบริบูรณ์  ไหว้พระเสร็จให้ทำสมาธิ  ก่อนตายให้พิจารณาถึง สัพเพธัมมาอนัตตา  จะไม่กลับมาเกิดอีก จึงว่าหลวงปู่ท่านสอนตามขั้นภูมิธรรมปัญญาฟังดูง่ายๆ  แต่ทำยาก

---นิมิตครั้งที่ 2  พบกับพระโสณเถระเจ้า ท่านมากับพระอิเกสาโร  จิตผมทราบทันทีว่าเป็นหลวงปู่องค์ที่สองรูปกายท่าน  สูงใหญ่เกสายาว ประมาณ 1 องคุลี  ผมคิดอยู่ภายในใจว่าอยากจะได้เกสาของท่านไว้บูชา  หลวงปู่เรียกผมเข้าไปใกล้  ผมก้มลงกราบท่าน ๆ ยิ้มด้วยความปราณี  ยกมือลูบศรีษะ ของผมพลางเรียกชื่อ  ท่านมิได้กล่าวธรรมอันใด 

---ส่วนองค์ที่นั่งถัดไป ประมาณ 4 วา ปรากฎเกสายาว  คลุมด้านหลังห่มจีวรสีกรัก   แสดงว่าเป็นพระอิเกสาโร (เกสา แปลว่าผม)  มิได้กล่าวธรรมใดเช่นกัน 

---แสดงชัดว่าพระอิเกสาโรเป็นสานุศิษย์ พระโสณะ ภาพนิมิตเลือนหายไปปรากฎเห็นพระภิกษุชรารูปหนึ่ง ร่างกายใหญ่ ยืนเทียบแล้วยังสูงไม่พ้นไหล่ท่าน มีขนตายาวพิเศษ  ประกอบอารมณ์ขัน ท่านยกมือลูบศรีษะของผมพลางกล่าวว่า  “ลงศีรษะมากมายจริง” 

---ทันใดนั้นท่านก็หัวเราะก๊าก ผลักผมกระเด็นไป ประมาณ 2 วา   แล้วกล่าวว่า “โอ้โฮมีพระมากจัง” แล้วท่านก็พาเดิน ผมก็ตามหลังท่านไปในจิตรู้ว่าท่านคือ หลวงปู่ขรัวขี้เถ้า

---จนในที่สุด ไปพบกลุ่มพระภิกษุและฆราวาสกลุ่มหนึ่ง มีฆราวาสท่านหนึ่งอุ้มขันสำริดเดินอยู่ในกลุ่มท่านชี้มือไปยังบุคคลผู้นั้น และกล่าวว่า “ท่านผู้นี้เป็นสามี” ทำให้ผมต้องตีปัญหาพักใหญ่ ขันนั้นน่าจะหมายถึงขันธ์ห้า คำว่าสามีแปลได้หลายอย่าง เจ้าของ ผัว ตำแหน่ง พระสังฆราชบัณฑิต   น่าจะเป็นบัณฑิตนั่นเองท่านผู้นี้จิตบอกว่าเป็นหลวงปู่ขรัวหน้าปานองค์ที่ห้า เป็นอันว่าผมได้เห็นหน้าพระเทพโลกอุดรครบทุกพระองค์

---9.พระมหินทรเถระ เป็นพระราชบุตรของพระเจ้าอโศกมหาราช พร้อมด้วยพระภิกษุหลายรูปไปลังกาทวีป  แห่งคณะหลวงปู่บรมครูเทพโลกอุดร 1. หลวงปู่พระอุตรเถระเจ้า  2 .หลวงปู่พระโสณเถระเจ้า  3. หลวงปู่พระมูนียะเถระเจ้า (หลวงปู่อิเกสาโร)  4 .หลวงปู่พระฌาณียะเถระเจ้า (หลวงปู่ขรัวขี้เถ้า)   5. หลวงปู่พระภูริยะเถระเจ้า (หลวงปู่หน้าปาน)

*ปริเฉท ๒

---สุมม่วง สุม คือ ซุ้ม หมายถึง ซุ้มมะม่วง ป่าม่วง ปรากฏว่าเป็นสถานที่เดียวกัน  คณะหลวงปู่บรมครูเทพโลกอุดร 1. หลวงปู่พระอุตรเถระเจ้า  2. หลวงปู่พระโสณเถระเจ้า  3. หลวงปู่พระมูนียะเถระเจ้า (หลวงปู่อิเกสาโร)  4. หลวงปู่พระฌาณียะเถระเจ้า (หลวงปู่ขรัวขี้เถ้า)   5. หลวงปู่พระภูริยะเถระเจ้า  (หลวงปู่หน้าปาน)

---ปัญหา ที่เคยสงสัยกันว่า ถ้าพระมหาสวามีสังฆราชเป็นภิกษุชาวลังกาจริงแล้วได้ทำการ เผยแพร่ธรรมแก่ชาวบ้าน เป็นการยากที่จะทำความเข้าใจได้ง่ายๆ  (ความคิดเช่นนี้ยังไม่ลึกซึ้งพอ ไม่ได้ศึกษาในเรื่องปฏิสัมภิทาญาณสี่  จะเข้าใจผิดกันไปใหญ่และก็เมื่อตอนที่คณะพระธรรมฑูตชุดแรกที่มาเผยแพร่พระพุทธศาสนายังแคว้นสุวรรณภูมิเล่าท่านจะทำประการใด

---ท่านก็เทศน์โปรดตามภาษาพื้นบ้านนั้นเอง และในการตรวจพระพิมพ์โลกอุดร โดยพระวิปัสสนาจารย์รูปหนึ่ง ท่านไม่มีความรู้เรื่องพระโลกอุดร จึงใช้จิตถาม พระพิมพ์ตอบว่า ข้าคือ บรมครูศรีสัชนาลัย ซ้ำอยู่ 2 ครั้ง ซึ่งหมดภูมิปัญญาของผู้ตรวจ จึงได้รับคำอธิบายจากตัวกระผมผู้เขียนเรื่องว่า ถูกแล้วเพียงศิษย์ท่านยังเป็นถึงพระสังฆราช  องค์ท่านจะเป็นอะไร ก็ดี (เลิกเรียกพระครูโลกอุดรกันเสียทีเถอะ) และการที่พระสุมนเถระเพียงถวายพระธรรมคำสอนแก่พระมหาธรรมราชาช่วงระยะพรรษา เดียวก็ทรงบรรลุภูมิธรรมแตกฉานก็คือภาษาไทยนี้เองต่อมาได้ทรงสถาปนา พระสุมนเถระ ขึ้นดำรงตำแหน่ง “พระสวามีสุมนเถระ”

---อนึ่งพิจารณาแผ่นศิลาจารึกของวัดป่ามะม่วงเป็นศิลาจารึกลายสือไทหลัก ที่27 ได้กล่าวถึง พรญาศรีสูรยพงศ์รามมหาธรรมราชาทรงผนวช แต่อักษรจารึกด้านที่ 1 และด้านที่ 2 ชำรุดอ่านไม่ได้ความคงเหลือเพียงด้านที่ 2 และด้านที่ 4 ตัดเฉพาะด้านที่ 2 ถอดความเป็นภาษาไทยปัจจุบันดังนี้

---“…(อัน)… นี้ ในกลางสุมม่วงให้ประดิษฐานกุฎี พิหาร แถลงเมื่อพระนิรพาน ทางกุสินารนคร แถลงฝูงขสินาสรพนั้งบริพารแถลงทั้งพระอารยกัสสปมาทูลฝ่าตีนพระเจ้าอันชำแรก จากโลงทองแถลงทั้งขุนมัลลราชที่คนมากระทำบูชา ประดิษฐานทั้งปฏิมากระลาอุโบสถ แลเสมานั้นโสดเทียนญ่อมฝูงสงฆ์อันคง…ปรัชญา…ร…อัน มีสังฆราชา…พระไตรปิฏกอันได้…บวชแต่…ไ…ฝูงมหาสมณลังกาทวีป น…มานั้น…นั้น ที่พรญาศรีสูรยพงศ์ธรรมราชาธิราชออกผนวชแลแผ่นดินป่า ม่วงนี้ไหว…มหาสมณทั้งอัน…เลิก…น ปลายพ…ปาลย…น นำให้ฝูง…ทั้งหลายเห็น

---ซึ่งผมขอถอดและขยายความดังนี้ ภายในบริเวณศูนย์กลางของอาวาสสุมม่วงหรือวัดป่ามะม่วงมีการก่อสร้างเป็นกุฏี วิหารปรากฏภาพเจียนภายในผนังพระวิหารแสดงภาพพระอรหันต์ขีณาสพมาประชุมกันหนาแน่นดุจกำแพงกั้นน้ำ เพื่อเตรียมถวายเพลิงพระบรมศพพระผู้เป็นเจ้าซึ่งดับขันปรินิพพาน

---แสดงภาพพระ มหกัสสปเถระเจ้า ก้มถวายบังคมเบื้องพระยุคคลบาทซึ่งยื่นจากโลงทองบรรจุพระบรมศพ แสดงภาพขุนมัลลราช คือ   เหล่าบรรดามัลลกษัตริย์ทั้งสี่ (ทรงเชี่ยวชาญในวิชามวยปล้ำ) กำลังถวายสักการะ ภายในพระวิหารมีพระประธานประกอบด้วยพระอัครสาวกซ้ายขวา มีตู้พระไตรปิฏกโดยรอบๆ 

---พระวิหารประกอบด้วยพันธเสมาแสดงภาพพระภิกษุสงฆ์ผู้คงแก่เรียนอันได้แก่พระสุมนสวามีีสังฆราช  ฝูงสมณแห่งลังกาทวีป คือคณะของพระอุทุมพระสวามีสังฆราช     (บรมครูพระเทพโลกอุดร)

---ปรากฏในศิลาจารึกเนินปราสาท ด้านที่ 2 บรรทัดที่ 17 – 18  “เมื่อได้สมเด็จพระมหาเถระกับพระภิกษุสงฆ์ทั้งหลายมา” พรญาศรีสูรยพงศ์รามมหาธรรมราชาธิราชมีพระบัญชาให้ราชบัณฑิตไปอาราธนาพระมหาสวามีอุทุมพรจากเมืองนครพันทราบว่าท่านรับการอาราธนาและเดินทางมาได้ครึ่งทางแล้ว (ทราบทางจิต)  พระญาศรีสูรยพงศ์มหาธรรมราชาธิราชทรงจัดให้หมู่อำมาตย์ มุขมนตรีและบรรดาราชตระกูลไปเตรียมการต้อนรับทำการสักการะบูชาพระมหาสวามี อุทุมพรสังฆราชตามหัวเมืองต่างๆ ที่ทรงจาริกผ่าน เริ่มจัดเครื่องสักการะบูชา ตั้งแต่เมืองเชียงทอง เมืองจันทร์ เมืองบางพาร ตลอดมาจนถึงเมืองสุโขทัย

---นับว่าเป็นการต้อนรับเป็นพิธีการอันยิ่งใหญ่ของเมืองสุโขทัย วันทรงผนวชขณะที่พรญาศรีสูรยพงศ์รามมหาธรรมราชาธิราชรับผ้าไตรจากพระอุปัชฌาย์ แล้วทรงอธิษฐานจิตปรารถนาพุทธภูมิ ได้ยังเกิดแผ่นดินไหวไปทั่วทุกสารทิศในบริเวณอาวาสสุมม่วงเป็นที่ประจักษ์ แก่ฝูงชนทั้งหลายทั่วกัน

---พระองค์ได้รับพระฉายาในสมณเพศว่า “ปับละวะราชา” (ปลลุวราชา) แปลว่า พระราชาผู้เป็นหน่อเนื้อพุทธางกูร สันนิษฐานว่าพระอุทุมพรมหาสวามี สังฆราชพร้อมคณะน่าจะพำนัก  ณ อาวาสสุมม่วง ชั่วระยะหนึ่ง  โดยธรรมเนียมพระมหากษัตริย์ในสมัยโบราณมักนิยมสร้างพระพุทธรูปพระพิมพ์พระเครื่องเพื่อหวังอานิสงส์แลบรรจุกรุเจดีย์ ไห้สืบพระพุทธศาสนาจึงมีการสร้างพระพิมพ์เนื้อดิน ขึ้นชุดหนึ่งนิยมเรียกกันว่า พระพิมพ์วัดป่ามะม่วง เป็นพระพิมพ์ที่พระอุทุมพรมหาสวามีสังฆราชทรงอธิษฐานจิตให้ 

  

---สมัยสุโขทัยหลวงพ่อโอภาสีแห่งอาศรมบางมดยืนยันว่า พระพิมพ์โลกอุดรวิเศษ กว่าพระสมเด็จวัดระฆังฯ  มากมาย สิ่งนี้เป็นข้อยืนยันสำหรับปริเฉท  ๒

---คณะหลวงปู่บรมครูเทพโลกอุดร  1. หลวงปู่พระอุตรเถระเจ้า  2. หลวงปู่พระโสณเถระเจ้า  3. หลวงปู่พระมูนียะเถระเจ้า (หลวงปู่อิเกสาโร)  4. หลวงปู่พระฌาณียะเถระเจ้า (หลวงปู่ขรัวขี้เถ้า)  5. หลวงปู่พระภูริยะเถระเจ้า (หลวงปู่หน้าปาน)

*ปริเฉท   ๓

---เริ่มสมัยรัตนโกสินทร์ในราชกาลที่ 4 ประมาณปี พ.ศ.2395 ในขณะที่พระองค์เจ้ายอดหรือพระองค์เจ้ายอดยศ บวรราโชรสราชกุมารประสูติ ณ วันพฤหัสบดี เดือน 10 แรม 2 ค่ำปีจอสัมฤทธิศก จุลศักราช 1200 พุทธสกราช 2381ในรัชกาลที่ 3 เป็นพระเจ้าลูกยาเธอนับเป็นพระราชโอรสองค์ต้นในพระบาทสมเด็จพระปิ่นเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงพระชนมายุได้ 14 พรรษาปี 2395 เป็นการปรากฎทั้งคณะพระธรรมฑูตมีดังนี้

---1. พระอุตรเถระเรียกกันว่าพระครูโลกอุดรหลวงปู่ใหญ่หรือหลวงพ่อดำ เจ้าประคุณสมเด็จพุฒาจารย์ (โต)พรหมรังสีเรียกท่านว่า “พระโลกอุดร”

---2. พระโสณเถระเรียกกันว่าพระครูโลกอุดรเช่นกัน ฉายานามขรัวตีนโตเจ้าประคุณสมเด็จ ฯ ท่านว่า “พระโสอุดร”

---3. พระมูนียะเรียกกันว่าหลวงปู่โพรงโพท่านอิเกสาโร หรือหลวงปู่เดินหน

---4. พระฌานียะเรียกกันว่าหลวงปู่ขรัวขี้เถ้า

---5. พระภูริยะเรียกกันว่าหลวงปู่หน้าปาน

---ทราบโดยญาณของผมเองว่าพระอิเกสาโรเป็นศิษย์พระโสณเถระ  ส่วนอีกสองท่านจะเป็นศิษย์พระอุตรเถระหรือพระโสณเถระ ยังไม่แจ้งชัด เพียงอาจารย์ผมบอกว่าท่านฌานียะ ยังมีอายุแก่กว่าพระอุตรเถระด้วยซ้ำไป

---หลวงปู่ขรัวขี้เถ้ากับหลวงปู่หน้าปาน จะจบกิจเป็นพระอรหันต์หรือยัง  มิอาจทราบได้เพียงท่านหายไปตอนตอนแรกอาจเป็นเพียงอรหัน (ตามคำวิเคราะห์ศัพท์ในตอนต้น)  จึงต้องมาสร้างบารมีเพิ่มในรูปของหลวงหลวงพ่อกบ  วัดเขาสาริกา  อำเภอบ้านหมี่ จังหวัดลพบุรี  ก็คือท่านขรัวขี่เถ้าเผาแหลกมีอะไรท่านเผาหมด  เป็นปริศนาธรรมอันหนึ่งว่า “ตูนี่แหละคือขรัวขี้เถ้า”

---ท่านแปรธาตุแบบสำนักโลกอุดรเป็นกบเลี้ยงลูกศิษย์จึงมีฉายาว่าหลวงพ่อกบกล่าวกันว่า เมื่อท่านมรณะภาพแล้วนำใส่โลงศพได้เกิดหายไปไม่มีร่องรอย ก็ท่านตามจริงเสียเมื่อไรที่เห็นนั่นเป็นเพียงกายธรรมเท่านั้น

---ส่วนอีกท่านหนึ่งมาในนามของหลวงพ่อโอภาสีหรือมหาชวนแห่งอาศรมบางมด  ท่านก็บอกว่ามหาชวนตายไปแล้วท่านเป็นพระสำเร็จมาอาศัยร่างเพื่อสร้างบารมีต่อปริศนาธรรมของท่านก็คือมีพระบรมสาทิศของล้นเกล้า ร.5 คนก็ตีความไปต่างๆ นาๆ ว่าท่านนับถือรัชกาลที่ 5 มาเกิดบ้างก็รัชกาลที่ 5 สวรรคตในปีพ.ศ.2453 ท่านมหาชวนเกิดก่อนแล้วความจริงก็คือ“ตูนี่แหละพระโลกอุดรองค์ที่ 5” ก็เท่านั้น

---คณะหลวงปู่บรมครูเทพโลกอุดร  1. หลวงปู่พระอุตรเถระเจ้า  2. หลวงปู่พระโสณเถระเจ้า  3. หลวงปู่พระมูนียะเถระเจ้า (หลวงปู่อิเกสาโร)  4. หลวงปู่พระฌาณียะเถระเจ้า (หลวงปู่ขรัวขี้เถ้า)  5. หลวงปู่พระภูริยะเถระเจ้า (หลวงปู่หน้าปาน)

---พระองค์เจ้ายอดยิ่งยศฯ   น่าจะสร้างบารมีต่อเนื่องมาแต่ปางบรรพ์   ทรงมีธรรมาพิสมัยแต่ครั้งยังเยาว์วัยนอกจากจะทรงสนพระทัยในวิทยาการทางอักษร   ศาสตร์รัฐศาสตร์การช่างช่างฝีมือยุทธศาสตร์    จนถึงวิชาการฟ้อนรำทรงสนพระทัยในวิปัสสนากรรมฐาน แต่เยาว์วัยขณะ      ที่พระชนมายุเพียง14พรรษาฝึกฝนจนอินทรียพละฝึกฝนจนอินทรีย์    พละแก่กล้าพอควร   บรมครูพระเทพโลกอุดร (พระอุตร เถระ)เห็นว่าเจ้าชายท่านนี้เคยเป็นศิษย์   

---ในความอุปการะกันมาจึงมาเข้านิมิต  สอนธรรมกรรมฐานโดยต่อเนื่องในสภาพกายทิพย์(มองเห็นได้ด้วยตาใน)จนเห็นว่า  บรรลุขั้นทิพยจักษุแล้ว จึงปรากฏเป็นกายธรรมมองเห็นได้ด้วยตาเนื้อและสามารถ   ใช้ผัสสะจับต้องได้  โดยที่ผู้ศึกษาไม่ถึงจะตู่ว่าเป็นองค์จริงแทบร้อยทั้งร้อยนั้น คือ ความไม่รู้จริงแล้วคิดว่ารู้สำหรับสำหรับเรื่องนี้พระบาทสมเด็จ พระปิ่นเกล้าเจ้าอยู่หัว   มหาอุปราชแห่งพระราชวังหน้าก็มิได้ทราบความจริงเท่าใดนักเพียงแต่กล่าวกันว่า  พระองค์เจ้ายอดยิ่งยศมักจะหายไปคราวหนึ่งๆประมาณ 15–20 วัน   คงมีแต่เจ้าจอมมารดาเอมซึ่งเป็นพระชนนีที่ทราบความเป็นไปและในการที่กรม พระราชวังบวรวิชัยชาญเสด็จทิวงคตด้วยโรควักกะ (ไต) พิการในปีพ.ศ.2428  นั้นท่านมิได้ทิวงคตจริง แต่บรมครูพระเทพโลกอุดรหรือหลวง ปู่ดำพาไปอยู่ด้วยและเสกใบพลูแทนตัวไว้เรื่องออกจะเหลือเชื่อแต่ก็น่าเชื่อ   

---เพราะปรากฏหลักฐานยืนยันจากท่านอาจารย์ชาญณรงค์ศิริสมบัติหรือท่านอภิชิโต  ภิกขุได้ไปพบท่านวังหน้า   ที่สำนักโลกอุดรแต่ไม่ใช่ถ้ำวัวแดงอย่างที่เล่าลือ  กันท่านวังหน้า กับ ท่านอาจารย์แจ้งฌาณ 2 รูปเป็นพี่เลี้ยงถ่ายทอดวิชาให้ท่านอภิชิโต  มักเรียกว่า “ครูฝึก” โดยปกติหลวงปู่บรมครูเทพโลกอุดรจะมิได้ถ่ายทอดวิชาความรู้ให้โดยตรงต่อเมื่อ  เรียนจบขั้นหนึ่งๆแล้ว  ท่านจะต้องทอสอบความรู้และรับรองให้เรียนขั้นสูงต่อไป     ปัจจุบันท่านวังหน้ายังดำรงชีวิตอยู่ประมาณ 150 ปีเศษ  

---ท่านรู้จักผมดีเรียกผมว่า"โยมประถม"ท่านอภิขิโตได้ให้ช่างวาด   ภาพท่านวังหน้าด้วยถ่านเครยองมองเห็นครั้งแรกเกิดความสนใจคิดว่าเป็นภาพหลวง   ปู่ใหญ่เพราะเป็นภาพของบรรพขิตแต่กลับเป็นภาพของท่านวังหน้าส่วนภาพที่เห็น กันอยู่ทุกวันนี้เป็นเพียงภาพของพระอิเกสาโรหรือหลวงปู่โพรงโพ พระโลกอุดรองค์ที่ 3

---เคยมีผู้นำภาพถ่ายขนาดเล็กมาให้ชมท่านเขียนเป็นภาษาขอมว่า  "ไตรโลกอุดร" หมาย ถีงพระโลกอุดรองค์ที่ 3  ผมเคยเรียนถามหลวงปู่ว่าในการอธิษฐานจิตพระพิมพ์โลกอุดรกรุแรกซึ่งบรรจุใน  เจดีย์วัดบวรสถานสุธาวาส  หรือวัดพระแก้ววังหน้าหลวงปู่ได้มาในสภาพของกายทิพย์  หรือกายธรรมท่านตอบว่าท่านอยู่ในรูปแห่งกายธรรมถามท่านว่าปัจจุบันเหตุใด  ท่านไม่เสด็จมาในรูปกายธรรมอีกท่านหัวเราะตอบว่าคนเราในสมัยปัจจุบัน  ไม่เหมือนกับคนในสมัยก่อน

---คณะหลวงปู่บรมครูเทพโลกอุดร 1.หลวงปู่พระอุตรเถระเจ้า 2.หลวงปู่พระโสณเถระเจ้า 3.หลวงปู่พระมูนียะเถระเจ้า(หลวงปู่อิเกสาโร)4.หลวงปู่พระฌาณียะเถระเจ้า(หลวงปู่ขรัวขี้เถ้า)5.หลวงปู่พระภูริยะเถระเจ้า(หลวงปู่หน้าปาน)

*บุคลิกภาพและจริตแห่งพระโลกอุดร

---พระโลกอุดรทั้ง 5 พระองค์ท่านไม่ใช่คนไทยเป็นชาวเนปาล แต่ ละองค์มีจริตและบุคลิกภาพแตกต่างกันผู้ที่อวดรู้เห็นยากที่จะเข้าใจได้ว่า  เป็นพระโลกอุดรองค์ไหนดีไม่ดีไปพบหลวงปู่แจ้งฌานว่าที่พระโลกอุดรเข้าก็อาจ   เป็นได้หลวงปู่ท่านนี้ได้อภิญญาโลกีย์และเป็นพระสำเร็จชอบท่องเที่ยวไปทุกหนทุกแห่ง 

---นอกจากท่านอภิชิโตภิกขุแล้วยากที่ผู้อื่นจะดูออกท่านอภิชิโตมักจะสัพยอกครูฝึกว่า “นี่คนหรือผีกันแน่เห็นมากี่สิบปีร่างกายก็คงเดิมไม่แปรเปลี่ยน"  สมัยยังมีการใช้รถราง  บางครั้งก็จ๊ะเอ๋กันในรถก็ยังเคยถามท่านอภิชิโตว่า  ตามที่เขาลือกันว่า หลวงปู่สุขวัดปากคลองและหลวงพ่อเงินวัดบางคลานซึ่งเป็นสานุศิษย์สายโลกอุดรไม่มรณะภาพจริง  อาจารย์เคยพบบ้างไหมท่านตอบว่า  ไม่เคยพบเป็นอันแสดงว่าสายของพระโลกอุดรมีอยู่หลายสายด้วยกันและยังแยกออก เป็นสายในดงและสายนอกดงสายในดงคือ ไปศึกษาความรู้จากองค์ท่านสายนอกดงนำมาสอนกันสืบต่อไป  อาจเป็นทั้งฆราวาสและบรรพชิต   เช่น    อาจารย์พัวแก้วพลอย อาจารย์ฉลอง เมืองแก้ว 

 

---อาจารย์ชมสุคันธรัตเป็นต้นพยายามศึกษาให้แตกฉานนะครับ  อย่าเขียนเรื่องเรื่อยเปื่อยจะเป็นบาปหลวงปู่ท่านเคยตำหนิว่ามีชายแก่นำชื่อท่านไปขายถามว่าเป็นตัวผมหรือเปล่าท่านว่าไม่ใช่   ที่ผมทำไปนั้นถูกต้องแล้วองค์ที่หนึ่ง  พระอุตรเถระหรือหลวงปู่ใหญ่ คือ บรมครูเทพโลกอุดรลักษณะรูปร่างสันทัดผิวกายค่อนข้างดำคล้ำจึงมีฉายาว่า “หลวงพ่อดำ” มีจิตเยี่ยงพระโพธิสัตว์เจ้าบรรลุอภิญญาหกแตในบทสวดกล่าวว่าเตวิชโชคือวิชชาสามซึ่งไม่น่าจะเกี่ยวกับปฏิสัมภิทาญาณแต่ในบทสวดก็กล่าวว่าท่านบรรลุซึ่งปฏิสัมภิทาญานเช่นกัน

---ท่านได้วางหลักสูตรในการฝึกสมาธิซึ่งเรียกว่า“วิทยาศาตร์ทางใจ” มิใช่วิชาไสยศาสตร ์และมิใช่มายากลศิษย์ในดงนอกดงสามารถแปรธาตุได้เช่นหลวงพ่อเงิน วัดบางคลาน หลวงพ่อปานวัดคลองด่านหลวงปู่สุขวัดปากคลองท่านอภิชิโตภิกขุอาจารย์พัวแก้วพลอยอาจารย์ฉลองเมืองแก้วหลวงพ่อแช่มวัดตาก้อง ฯลฯเป็นต้น  ท่านเชี่ยวชาญในวิชาแพทย์ท่านเชี่ยวชาญในวิชาแพทย์และเภสัชกรรมใจดีประกอบด้วยเมตตามีอารมณ์ขันหากจะกล่าวถึงหัวหน้า  

---คณะพระธรรมฑูตซึ่งเดินทางมาเผยแพร่พระพุทธศาสนายังสุวรรณภูมิแหลมทองคงได้แก่พระโสณเถระซึ่งท่านเป็นน้องชาย ซึ่งเป็นน้องชายพระอุตรแต่บรรลุอรหันต์ก่อนพี่ชายบทบาทของพระอุตรเถระจึงไม่ค่อยมีปรากฏและพระโสณเถระก็บรรลุปฏิสัมภิทาญาณเช่นกัน  มิฉะนั้นจะสอนศาสนาแก่คนต่างชาติได้อย่างไรปฏิสัมภิทาญาณสี่มี  ดังนี้

---1.อัตถปฏิสัมภิทาคือความแตกฉานในอรรถเข้าใจถืออธิบายอรรถแห่งภาษิตให้พิศดาร และ เข้าใจคาดคะเนล่วงหน้าถึงผลอันจักมีเข้าใจผล

---2.ธรรมปฏิสัมภิทาคือความแตกฉานในธรรมเข้าใจถือเอาใจความแห่งอธิบายนั้น ๆตั้งเป็นกระทู้หรือหัวข้อขึ้นได้สาวเหตุในหนหลังให้เข้าใจเหตุ

---3.นิรุตติปฏิสัมภิทาคือความแตกฉานในภาษาและรู้จักใช้ถ้อยคำตลอดจนรู้ถึงภาษาต่างประเทศ

---4.ปฏิภาณสัมภิทาความแตกฉานในปฏิภาณมีไหวพริบเข้าใจทำให้สบเหมาะในทันทีหรือในเมื่อเหตุเกิดขึ้นโดยฉุกเฉินหรือกล่าวตอบโต้ได้ทันท่วงที

---ท่านมีสภาวะจิตที่รวดเร็วมากเพียงนึกถึงท่านท่านจะบอกให้นิมิต "เมื่อเจ้าต้องการพบเรา   เราก็มาเรามาจากทางไกลด้วยความรวดเร็วยิ่ง ในการตรวจพพิมพ์ของท่านซึ่งผมก็ไม่ทราบว่า  ท่านเป็นบรมครูพระเทพโลกอุดรท่านอภิชิโตภิกขุมอบให้  เป็นสมบัติบอกว่าอาจารย์ท่านคือหลวงปู่ดำเสก ให้เคยทดลองให้ท่านอาจารย์วิเชียรคำไสสว่างชีปะขาวผู้ทรงคุณกำหนดจิตดูท่านอาจารย์บอกว่า  พระนี้ว่องไวและรวดเร็วยิ่งต่อมาเพื่อเป็นการพิสูจน์ทดสอบได้นำพระพิมพ์ที่ว่านำไปตรวจสอบกับพระพิมพ์โลกอุดรกรุวังหน้าปรากฏว่า  เหมื่อนกันทุกประการ

---องค์ที่สองพระโสณเถระหรือหลวงปู่ตีนโต รูปกายสูงใหญ่ผิวดำทรงคุณสมบัติเช่นองค์ที่หนึ่งเว้นวิชาแพทยใจดี

---เยือกเย็นประกอบด้วยเมตตาธรรมชอบผาดโผนเหินฟ้านภาลัยโขดเขินเนินไศลเป็นที่สัญจร

---องค์ที่สามพระมูนียะหรือพระอิเกสาโร หลวงปู่โพรงโพหลวงปู่เดินหนล้วนเป็นองค์เดียวกันมีบุคลิกภาพอันสง่างามปรากฏตามภาพซึ่ง ใช้บูชากันอยู่ในปัจจุบันเชี่ยวชาญในวิชาแปรธาตุเป็นผู้คงแก่เรียนชอบเจริญอศุภกรรมฐาน 10 มักสร้างรูปบูชาเป็นโครงกระดูกพูดน้อยค่อนข้างเคร่งขรึมคล้ายดุแต่ก็ไม่ดุเป็นอาจารย์

---หลวงพ่อเงินบางคลาน หลวงปู่สุขวัดปากคลองห่มจีวรสีหมองคล้ำหากปรากฏภาพในนิมิตมักจะปรากฏเส้นเกสายาวจรดเอวทีเดียวแสดงว่า “อิเกสาโร” (เกสาแปลว่าเส้นผม)ท่านมีบทบาทไม่น้อยตามความรู้สึกน่าจะมีบทบาทมากกว่าองค์อื่นๆ ด้วยซ้ำไป

---องค์ที่สี่พระณานียะฉายาหลวงปู่ขรัวขี้เถ้าเป็นพระอาจารย์ของหลวงพ่อแช่มวัดตาก้องจังหวัดนครปฐมท่านมีรูปกายค่อนข้างสูงใหญ่ขนตาดกยาวแปลกกว่าองค์อื่นมีอำนาจ แต่ขี้เล่นใจดีนิมิตไม่แน่นอนอาจเป็นรูปพระภิกษุ  ท่านจะชื่ออะไรไม่ทราบแต่แปรธาตุเสกใบมะม่วงเป็นกบนำพร่ายำเลี้ยงสานุศิษย์เลยเรียกกันว่าหลวงพ่อกบท่านมาสร้างบารมีต่อปริศนาธรรมคือขรัวขี้เถ้าเผาแหลกมีอะไรเผาหมด  

---แบบเถ้าสู่เถ้าผงคลีสู่ผงคลีดินจะใหญ่สักปานใดมันก็ไม่พ้นจากความเป็นขี้เถ้าหรอกที่สุดก็มรณะภาพและศิษย์นำใส่โลงศพรอวันเผาหลวงปู่เกิดหายไปไร้ร่องรอยเลย   ไม่มีการฌาปนกิจศพ  องค์ที่ห้าพระภูริยะหลวงปู่หน้าปานบางคนก็เรียกท่านว่าหลวงปู่แก้มแดงเคยเรียนถามท่านอภิชิโตภิกษุ   ท่านบอกว่าขรัวหน้าปานองค์นี้

---สำเร็จปรอทล่องหนย่นทางเก่งถ้าท่านเอาลูกปรอทอมทางซึกซ้ายแก้มซ้ายจะแดงถ้าเปลี่ยนเป็นอมทางแก้มขวาทางด้านขวาจะแดงจึงเกิดถกเถียงกันไม่รู้จบท่านเป็นสหธรรมิกกับหลวงปู่ขรัวขี้เถ้ามาสร้างเสริมบารมีในระยะเวลาเดียวกันโดยอาศัยร่างท่านมหาชวนหรือหลวงพ่อโอภาสีแห่งอาศรมบางมดท่านเป็นภิกษุทรงศีลเมื่อมีผู้ซักถามท่านก็บอกตามตรงว่าพระมหาชวนได้ตายไปแล้วอาตมาเป็นพระสำเร็จมาอาศัยร่างสร้างบารมีต่อ

---คณะหลวงปู่บรมครูเทพโลกอุดร 1.หลวงปู่พระอุตรเถระเจ้า 2.หลวงปู่พระโสณเถระเจ้า 3.หลวงปู่พระมูนียะเถระเจ้า(หลวงปู่อิเกสาโร)4.หลวงปู่พระฌาณียะเถระเจ้า(หลวงปู่ขรัวขี้เถ้า) 5.หลวงปู่พระภูริยะเถระเจ้า(หลวงปู่หน้าปาน)

*วิธีบูชาพระบรมครูพระเทพโลกอุดร

---จะเป็นภาพถ่ายหรือรูปหล่อของหลวงปู่ท่าน หรือพระพิมพ์ที่หลวงปู่ท่านได้อธิษฐานจิตไว้ย่อมใช้ได้ทั้งสิ้น หลวงปู่ท่านโปรดผู้ประพฤติอยู่ในศีลธรรม ชอบอาหารมังสะวิรัติ ชอบฟังคำสวดยอดพระกัณฑ์ไตรปิฎก ชอบบูชาด้วยดอกมะลิสด น้ำฝน 1 แก้ว เทียนหนักหนึ่งบาท 1 คู่ ธูปหอม 5 ดอก (คณะหลวงปู่บรมครูเทพโลกอุดร 1.หลวงปู่พระอุตรเถระเจ้า 2.หลวงปู่พระโสณเถระเจ้า 3.หลวงปู่พระมูนียะเถระเจ้า(หลวงปู่อิเกสาโร)4.หลวงปู่พระฌาณียะเถระเจ้า(หลวงปู่ขรัวขี้เถ้าหรือหลวงพ่อกบ วัดเขาสาริกา) 5.หลวงปู่พระภูริยะเถระเจ้า(หลวงปู่หน้าปานหรือหลวงพ่อโอภาสี วัดโอภาสี บางมด) ) การปฏิบัติธรรมสังวรณ์ในกายกรรม วจีกรรม มโนกรรม ประกอบด้วยศีล 5 เป็นอย่างน้อย

---ย่อมเป็นสิ่งพึงพอใจของหลวงปู่และทั้งยังให้ความสุชความเจริญทั้งคดีโลกและ คดีธรรมแก่ผู้ปฏิบัติสำหรับ พิมพ์อรหันต์ พิมพ์ปิดตา และพิมพ์มหากัจจายนะซึ่งเป็นองค์เดียวกันแต่ปางต่างกันหากจะอาราธนาอย่างพิศ ดารก็ย่อมกระทำได้ กล่าวคือพิมพ์อรหันต์ใหญ่ พิมพ์อรหันต์กลางและพิมพ์อรหันต์น้อย  อยู่ในหมวดพระมหากัจจายนะรูปงามซึ่งเป็นรูปเดิมก่อนการอธิษฐานวรกายให้ต่อท้ายด้วยคาถาดังนี้

พิมพ์อรหันต์

อรหันติกัจจายนะเถโร มหาโภโค มหาลาโภ รูปะวะระเชยยะสิทธิเม

(เชยยะ อ่านว่า ไชยะ ; รูปะวะระ แปลว่า รูปงาม)

*โลกุตตะโร ปัญจะ มหาเถโร อะหัง วันทามิตัง สะทา อรหันติกัจจายนะเถโร มหาโภโค มหาลาโภ รูปะวะระเชยยะสิทธิเม *

---สำหรับสำหรับพิมพ์พระปิดตาซึ่งเป็นปางอธิษฐานวรกายให้สวดพระคาถา โลกุตตะโร ปัญจะ มหาเถโร อะหัง วันทามิตัง สะทา แล้วต่อท้ายด้วยพระคาถาต่อไปนี้

พิมพ์พระภควัมปติ(ปิดตา)

ควัมปติ จะ มหาเถโร มหาโภโค มหาลาโภ เชยยะสิทธิเม

 โลกุตตะโร ปัญจะ มหาเถโร อะหัง วันทามิตัง สะทา ควัมปติ จะ มหาเถโร มหาโภโค มหาลาโภ เชยยะสิทธิเม 

---สำหรับพิมพ์พุงพลุ้ยที่นิยมเรียกกันว่า พระสังกัจจายน์ คำนี้ไม่มีศัพท์นี้ในภาษาบาลี ที่ถูกต้องคือ พระมหากัจจายนะ เถระเจ้าอัน

---เป็นปางหลังจากที่นิมิตวรกายแล้ว ให้สวดพระคาถา โลกุตตะโร ปัญจะ มหาเถโร อะหัง วันทามิตัง สะทา แล้วต่อท้ายด้วย พระคาถาต่อไปนี้........

อรหันติกัจจายนะเถโร มหาโภโค มหาลาโภ เชยยะสิทธิเม

โลกุตตะโร ปัญจะ มหาเถโร อะหัง วันทามิตัง สะทา อรหันติกัจจายนะเถโร มหาโภโค มหาลาโภ เชยยะสิทธิเม 

---จะเห็นว่าตัดเอาคำว่า รูปะวะระออกไปเพราะสิ้นความงดงามแล้ว   พระพิมพ์ของคณะพระเทพโลกอุดรนั้นทุกรูปแบบทุกพิมพ์ทรงมีอานุภาพครอบจักรวาล อาราธนาทำน้ำมนต์ประสิทธิ์ยิ่งนัก โดยให้นำเอาพระแช่ในภาชนะที่บรรจุน้ำเรียบร้อยแล้ว บูชาด้วยดอกไม้ จุดธูปเทียน แล้วอธิษฐานตามความมุ่งหมาย เสร็จแล้วให้รีบนำพระขึ้นเช็ดน้ำด้วยสำลีหรือผ้าสะอาด ผึ่งลมให้แห้งก่อนนำไปบรรจุตลับ องค์พระจะไม่ละลายลบเลือนและไม่ควรแช่ในน้ำนานเกินควร จงทะนุถนอมให้จงดี เพราะหาไม่ได้อีกแล้วสำหรับ ท่านที่มีพระอันเป็นทิพยสมบัติอันทรงคุณค่า โดยได้รับสืบทอดมาจากบรรพชนหรือได้รับจากทางใดทางหนึ่งก็ตาม เสมือนมีแก้วสารพัดนึกอยู่กับตัว ไม่จำเป็นต้องขวนขวายในอิทธิวัตถุอื่นอีก

*วิธีบูชาพระบรมครูพระเทพโลกอุดร

คำบูชาบรมครูพระโลกอุดร

นะโมตัสสะภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะ ฯลฯ ( 3 จบ )

---โย อะริโย มะหาเถโร อะระหัง อะภิญญาธะโร ปฎิสัมภิทัปปัตโต เตวิชโช พุทธะสาวะโก พะหู เมตตาทิวาสะโน มะหาเถรา นุสาสะโก โส โลกุตตะโร นาโม อัมเหหิ อะภิปูชิโต อิฐะ ฐานูปะมาคัมมะ กุสะเล โน นิโยชะเย ปุตตะเมวะ ปิยัง เทสิ มัคคะผะลัง วะ เทสสะติ ปะระมะสาริกะธาตุ วะชิรัญจา ปิวานิตัง

---โส โลเก จะ อุปปันโน เอเกเนวะ หิตังกะโร อะยัง โน โข ปุญญะลาโภ อัปปะมัตโต ภะเวตัพโพ สาธุกันตัง อะนุกะริสสามะ ยัง เวเรนะ สุภาสิตัง โลกุตตะโร จะ มหาเถโร เทวะตา นะระปูชิโต โลกุตตะระคุณัง เอตัง อะหัง วันทามิ ตัง สะทา มะหาเถรา นุภาเวนะ สุขัง โสตถี ภะวันตุ เม

บทสวด แบบย่อหรืออาราธนาพระพิมพ์ (ได้ทุกทรงพิมพ์)

โลกุตตะโร ปัญจะ มะหาเถโร อะหัง วันทามิ ตัง สะทา

หรือภาวนา ๓ จบ , ๗ จบ , ๙ จบ (เช้า-เย็น ตื่นนอนและก่อนนอน)

โลกุตตะโร ปัญจะ มะหาเถโร อะหัง วันทามิ ตัง สะทา เมตตาลาโภ นะโสมิยะ อะหะพุทโธ

---หมายเหตุ : บทความที่นำมาเสนอนี้ได้รับการอนุญาตในการคัดลอกและเรียบเรียงเพื่อเผยแพรเป็นวิทยาทานจากท่าน อาจารย์ ประถม อาจสาครเป็นที่เรียบร้อยแล้ว นับเป็นพระคุณและความกรุณาอย่างยิ่ง

---ผมขอเสริมนะครับ ท่านสามารถอาราธนาเป็นภาษาไทย ได้นะครับ ถ้ายังจำบทสวดของท่านไม่ได้ครับ

---ท่านที่ห้อยพระหลวงปู่บรมครูเทพโลกอุดร ที่ท่านเมตตาเสกให้นั้น หากมีความจำเป็นที่ต้องไปในสถานที่อโคจรทั้งหลาย ผมมีบทสวดที่ใช้ในการนี้มาฝากทุกท่านครับ

---ก่อนที่จะเข้าไปในสถานที่อโคจรให้สวด...อิติ ภะคะโว

---กลับออกมาจากสถานที่อโคจรให้สวด โสภะคะวา หรือก่อนที่จะเข้าไปในสถานที่อโคจรให้สวด อะระหัง กลับออกมาจากสถานที่อโคจรให้สวด หังระอะ

---สำหรับท่านที่ได้บูชาพระวังหน้า ที่หลวงปู่บรมครูเทพโลกอุดร อธิษฐานจิตไว้ให้นั้น ผมขอเรียนชี้แจงให้ทราบกันนะครับว่า การ วางพระพิมพ์หรือวัตถุมงคลต่างๆ ต้องวางไว้ในที่เหมาะสม ควรใช้พวงมาลัยไว้พระพิมพ์ (เป็นการไหว้หลวงปู่บรมครูเทพโลกอุดร และเทวดาผู้ที่รักษาพระพิมพ์) พวงมาลัยที่ใช้ไหว้นั้น ต้องเป็นพวงมาลัยที่มีดอกรัก ,ดอกมะลิ ,ดอกกุหลาบ หรืออย่างใดอย่างหนึ่งก็ได้

---แต่ห้ามใช้พวงมาลัยที่เป็นดอกดาวเรืองโดยเด็ดขาด  ส่วนการวางพวงมาลัย ควรหาพานมาเพื่อใช้ในการวางพวงมาลัยครับหาก  ท่านใดที่ได้ทำบุญไม่ว่าจะเป็นการทำบุญเรื่องอะไรก็ตาม ควรที่จะกรวดน้ำให้กับองค์ผู้อธิษฐานจิต(ผู้เสก) ,พระองค์ท่านผู้มีพระราชดำรัสหรือพระบัณฑูรให้สร้าง ,ผู้สร้าง(ช่างสิบหมู่แห่งวังหน้า,วังหลวง,วังหลัง,ช่างราษฎร์) ,เจ้าของเดิม และเทวดาประจำองค์พระพิมพ์ด้วยทุกๆครั้งนะครับ

---คณะหลวงปู่บรมครูเทพโลกอุดร 1.หลวงปู่พระอุตรเถระเจ้า 2.หลวงปู่พระโสณเถระเจ้า 3.หลวงปู่พระมูนียะเถระเจ้า(หลวงปู่อิเกสาโร)4.หลวงปู่พระฌาณียะเถระเจ้า(หลวงปู่ขรัวขี้เถ้า)5.หลวงปู่พระภูริยะเถระเจ้า(หลวงปู่หน้าปาน)ฯ

.......................................................................................

ขอขอบคุณแหล่งข้อมูล

 รวบรวมโดย...แสงธรรม

อัพเดทรอบที่ 6 วันที่ 25 สิงหาคม 2558